Veel mensen die ooit onaardig tegen mij hebben gedaan, heb ik vergeven. Er is één vrouw die dat op haar buik kan schrijven. Haar wens ik dramatische feestdagen en een ongelukkig nieuw jaar toe!

‘Die jongen kan niet boos worden.’ Dat is een opmerking die ik mijn leven vaak heb gehoord. Dit is vast herkenbaar voor mensen die volgens anderen ‘te goed zijn voor deze wereld’. De één bedoelt het als compliment, omdat je het hart op de goede plaats hebt zitten. Een ander zegt dit om aan te geven dat je eigenlijk alles prima vindt en zelfs over je heen laat lopen.

In de christelijke wereld waarin ik mij bevind, wordt gestimuleerd om zoveel mogelijk ‘de andere wang toe te keren’. Deze bekende uitspraak is een verwijzing naar Jezus, hét grote voorbeeld van christenen. Jezus werd bespot en geslagen, maar Hij had Zijn vijanden lief. Christenen sporen elkaar aan om daar een voorbeeld aan te nemen. Een advies waar niks mis mee is, denk ik dan.

In mijn leven heb ik vaak met de hand over mijn hart gestreken als iemand een vervelende opmerking maakte of mij onrechtvaardig behandelde. Ik vind een meningsverschil of conflict vaak te veel gedoe en zonde van mijn tijd. Dus liever haal ik mijn schouders op en ga ik over tot de orde van de dag. Bovendien voorkomt dit een te hoge bloeddruk en zeurende hoofdpijn.

Maar sinds afgelopen vrijdag is er één vrouw die ik het licht in de ogen niet gun. Een vrouw die ik ondanks mijn twee linkerhanden achter het behang zou willen plakken. Een vrouw van wie ik hoop dat ze vrijgezel is, omdat ik haar eventuele echtgenoot een gelukkig leven gun.

Ik heb het over de vrouw die mij verontwaardigd belde, omdat ik mijn werk niet goed gedaan zou hebben. Ik zou een e-mail met een afmeldingsverzoek voor mijn website over het hoofd hebben gezien. ‘Ik eis dat jullie binnen twee dagen mijn afmelding verwerken én mijn e-mail beantwoorden.’ ‘En JIJ gaat dat NU voor mij regelen.’ Deze muts was nog niet uitgesproken. ‘En als jij dat niet doet, stap ik naar de rechter.’

Allerlei herinneringen kwamen boven tafel. Ik dacht terug aan de tijd dat ik op 8-jarige leeftijd streng werd toegesproken door mijn moeder, omdat ik te lang achter de computer zat. Ik dacht terug aan dat moment dat Neline mij de waarheid vertelde, toen ik haar te lang liet wachten op een treinstation. En aan die keer dat iemand boos op mij werd, omdat ik het een inbreker wel heel makkelijk maakte door zijn waardevolle spullen niet veilig op te bergen.

Het verschil met die momenten is dat ik toen écht mijn afspraak niet nakwam en op een normale manier op mijn gedrag werd aangesproken. Die mevrouw die mij belde – en ik gelukkig niet persoonlijk ken – ging met de botte bijl te werk. Ik veranderde van een volwassen jongeman in een hondje dat op commando een pootje moest geven. Kortom, ik werd ontmenselijkt door een anoniem zeikwijf die het niet verdient om met ‘mevrouw’ te worden aangesproken.

Het gevolg was dat ik de tegenaanval inzette. ‘Ik wilde zo graag meedenken aan een oplossing. Maar als jij mij op dit toontje aanspreekt, weiger ik je te helpen.’ BOEM! Het telefoongesprek was over. Blijkbaar had ik de telefoon opgehangen. Jammer dat ik niet weet waar deze muts woont, dacht ik. Het liefst zou ik haar opzoeken om excuses te eisen. Een kwartier na het gesprek waren mijn handen nog altijd aan het trillen.

Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. ‘Als zij in de kerstvakantie gaat skiën, hoop ik dat ze zo hard valt dat ze vijf dagen lang geen schnitzel kan eten.’ ‘Ik hoop dat haar buren een haan aanschaffen, zodat ze iedere dag om 05:00 uur wordt gewekt door een luid ‘KUKELEKU’.’ ‘Als een groep zeemeeuwen na een lekkere maaltijd hun grote boodschap kwijt moeten, hoop ik dat ze op dat moment precies over haar achtertuintje vliegen.’

Als ik het evangelie (de blijde boodschap van Jezus) lees, word ik heel ongemakkelijk. Moet ik mij schuldig voelen over mijn gedachten? Ik heb namelijk geen vrede met het toekeren van de andere wang. Voor mijn gevoel verlies ik dan de strijd van een pedant dametje die ik geen overwinning gun. Een vergevingsgezinde houding aannemen gaat dwars tegen mijn menselijke gevoelens in.

De andere wang toekeren? Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt! Ik wens haar dramatische feestdagen en een ongelukkig nieuw jaar toe. Of zal ik haar toch maar een kerstkaart sturen met een liefdevollere boodschap?