• 

Deze week kijken mijn familie en ik uit naar een bijzonder feest. Op 21 september vieren mijn vader en zijn vrouw Helma hun 1-jarig huwelijksjubileum. Er klinkt dan niet alleen gejuich in hun Zeeuwse woonplaats ’s Gravenpolder, maar ook in de hemel.

Een jaar geleden mocht ik ceremoniemeester zijn op de trouwerij van pa, een jaar nadat ook mijn moeder in het huwelijksbootje stapte. Het moment dat ik mijn moeder in de kerk weggaf aan haar man, zal ik nooit meer vergeten. Het merendeel van mijn vrienden zal dit nooit meemaken en voor wie niet is opgegroeid in een ‘gebroken gezin’ is het moeilijk om hier überhaupt een voorstelling bij te maken.

Tussen 1997 en 2017 is het percentage vijftienjarigen dat niet gezamenlijk met beide ouders op hetzelfde adres woont, gestegen van 20 naar 30. Zo’n 16.000 kinderen in Nederland ondervinden serieuze problemen ten gevolge van gescheiden ouders. Ik denk dat het goed is om hier eens bij stil te staan. Op de middelbare school heb ik van veel lessen helemaal niets meegekregen. Mijn gedachten dwaalden af. Voortdurend.

Wie met kinderen van gescheiden ouders praat, zal heel veel verschillende verhalen aanhoren. Iedere scheiding is een verhaal op zich. Ook dat cliché is waar. Wat we gemeenschappelijk hebben is dat we onze ouders gelukkig willen zien. Als pa en ma dat niet met elkaar kunnen zijn, dan hopelijk met een ander. Het viel niet mee om ze doodongelukkig te zien, de één voor de scheiding en de ander erna. Het aantal slapeloze nachten is niet op twee handen te tellen.

Een trouwdag van pa of ma is niet te vergelijken met een ‘gewone’ bruiloft waarbij bruid en bruidegom geen rugzakje hebben. Met een dubbel gevoel leefde ik toe naar de grote dag, met alle verdrietige gebeurtenissen nog in het achterhoofd. Je zou het een gouden dag met een zwart randje kunnen noemen.

Deze week vieren mijn vrouw Neline en ik ons 3-jarig huwelijksjubileum. Het was toen maar de vraag of opa Schipper bij onze bruiloft aanwezig zou kunnen zijn. Zijn gezondheid ging destijds meer en meer achteruit. Gelukkig was er op onze trouwlocatie een traplift aanwezig en heeft hij, op de kerkdienst en het feest na, de ceremonie na bewust mee kunnen maken. Dat gold ook voor Nelines opa, die een jaar later overleed.

Na onze bruiloft knapte opa Schipper steeds meer op en mocht hij toeleven naar de bruiloft van zijn zoon (mijn vader dus). Speciaal voor die grote dag kocht hij een schitterend pak met een fleurige stropdas. Het stond hem fantastisch! Ik zie hem nog zitten in zijn rolstoel, wapperend met een Nederlands vlaggetje, bruid en bruidegom verwelkomend.

Het zou de laatste bruiloft zijn die hij heeft meegemaakt. Eerder schreef ik deze blog in de week voordat opa stierf en deze blog naar aanleiding van zijn begrafenis. Mijn vader mocht mijn het lichaam van opa Schipper afleggen. Pa trok hem het pak aan dat opa speciaal voor zijn bruiloft had gekocht. In dat pak heb ik opa voor het laatst gezien. In zijn kist. Met zijn handen op de Bijbel.

Zaterdag proosten we op het huwelijk van mijn vader en Helma. Gejuich in Zeeland, en in de hemel.